Τι
ειρωνεία!
Η εκπρόθεσμη τροπολογία
για την “ένταξη του ΕΤΑΤ και των
συνταξιούχων προσυνταξιοδοτικού
καθεστώτος του ΕΤΕΑ (τ.ΕΤΕΑΜ) στον ΕΦΚΑ”
του υπό ψήφιση νομοσχεδίου για το
ασφαλιστικό, αποτελεί μια λογική και
ενδεδειγμένη λύση για την αντιμετώπιση
του προβλήματος βιωσιμότητας που
αντιμετωπίζει το ΕΤΑΤ, ήδη από την πρώτη
στιγμή της δημιουργίας του.
Μία λύση που θα έπρεπε
κανονικά να αποτελεί διεκδίκηση των
Συλλόγων εργαζομένων και συνταξιούχων
της πρώην Εμπορικής, στην προοπτική
ενός ενιαίου συστήματος κοινωνικής
ασφάλισης, με παράλληλη διασφάλιση των
βασικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων και
της ίσης μεταχείρισης όλων των συνταξιούχων
του πρώην ΤΕΑΠΕΤΕ, χωρίς διακρίσεις και
ανεξάρτητα του χρόνου αποχώρησής τους.
Όμως, ο συμπληρωματικός
τίτλος του σχετικού τροποποιητικού
άρθρου ”αναπροσαρμογή των χορηγούμενων
παροχών” και η αμφιλεγόμενη διευκρίνιση
ότι “με την προτεινόμενη ρύθμιση
τροποποιείται μόνο το ποσοστό αναπλήρωσης,
ενώ κατά τα λοιπά εξακολουθούν να ισχύουν
οι οικείες καταστατικές διατάξεις ως
προς τους όρους και τις προϋποθέσεις
λήψης της προσυνταξιοδοτικής παροχής
και τον καθορισμό των συντάξιμων
αποδοχών. Στη βάση ων ίδιων κανόνων
αναπροσαρμόζονται από την έναρξη ισχύος
του νόμου οι ήδη καταβαλλόμενες παροχές
του ΕΤΑΤ” δεν αφήνουν καμία αμφιβολία
για το αποτέλεσμα της ένταξης, που
ακυρώνει τη διαπίστωση “για τούτο
και καταβάλλουν υψηλότερες, σε σύγκριση
με τα γενικώς προβλεπόμενα στα ΙΚΑ ΕΤΕΑΜ
εισφορές” της ίδιας της τροποποίησης
και ανατρέπει ακόμη και τη μνημονιακή
“ανοχή” του Ν. 4336/2015, που αναφέρεται σε
“παραμετρικές βελτιώσεις για την
καθιέρωση στενότερης σύνδεσης μεταξύ
εισφορών και παροχών”.
Προφανώς, αναπροσαρμογή
δε σημαίνει αύξηση των καταβαλλόμενων
συντάξεων. Επομένως, αναπροσαρμογή που
συνεπάγεται ενδεχόμενες νέες μειώσεις,
επιπλέον όσων έχουμε ήδη υποστεί (εκτός
αν ισχύσει κι εδώ η προσωπική διαφορά,
η οποία παρεμπιπτόντως αποτελεί ομολογία
μείωσης για όσους αποχωρήσουν στη
συνέχεια) είναι μάλλον η πιθανότερη
προοπτική.
Δε σκοπεύω να παραθέσω
εδώ την αυτονόητη αντίθεσή μου σε νέες
μειώσεις και τις διαχρονικές ευθύνες
των κυβερνήσεων, κυρίως των προηγούμενων,
αλλά και της σημερινής. Επιφυλάσσομαι
να τοποθετηθώ αναλυτικά, σε εύλογο
χρονικό διάστημα, αφού λάβω υπόψη μου
και τις πρόσφατες εξελίξεις και το
τελικό κείμενο του νέου νόμου.
Αυτό όμως, στο οποίο θα
ήθελα να σταθώ και να επιμείνω, είναι
ότι οφείλουμε να συνεχίσουμε αμείωτο
τον αγώνα για τη διασφάλιση των συντάξιμων
αποδοχών μας, αφού τίποτε δεν τελειώνει
οριστικά, παρά τη διαφαινόμενη αλλαγή
του ασφαλιστικού τοπίου.
Με μια αναγκαία
διαφοροποίηση, θεωρώντας ότι έφτασε
πλέον το πλήρωμα του χρόνου, με αφορμή
το νέο νόμο για το ασφαλιστικό: να
επανεξετάσουμε συνολικά το στόχο και
τη στρατηγική διεκδίκησης των ασφαλιστικών
δικαιωμάτων μας. Η σημερινή εξέλιξη,
πέρα από τις ευθύνες των άλλων, δεν είναι
άσχετη με απόψεις και πρακτικές που
κυριάρχησαν στο χώρο μας, οι οποίες,
περισσότερο μας αποπροσανατόλισαν παρά
συνέβαλλαν στην αποτελεσματική διεκδίκηση
των αιτημάτων μας.-
Ο
αγώνας συνεχίζεται!
Πεύκα, 8.5.2016
