4. Αντί
συμπεράσματος και μια αυτονόητη
διευκρίνιση
Χωρίς να
τηρήσει τις καταστατικά
προβλεπόμενες υποχρεώσεις
του, το προεδρείο “απαιτεί” να
ασκήσει τα δικαιώματά του!
Γίνεται αρνητικός πρωταγωνιστής
αντιδεοντολογικών, για το ήθος
και την ιστορία των συλλογικών οργανώσεων
και αντιδημοκρατικών ενεργειών,
σε βάρος της ενότητας του συνδικαλιστικού
κινήματος του χώρου. Έφτασε ακόμη
και στο ψέμα, της υποτιθέμενης
ειδοποίησης των συνέδρων του ΣΣΕΜ, για
τη συμμετοχή τους στο Συνέδριο!
Η συνειδητή
άρνηση του προεδρείου, να
τακτοποιήσει την
οικονομική υποχρέωση προς την ΟΣΤΟΕ,
αποτελεί ωμή αντικαταστατική
ενέργεια, που υπονομεύει τη
θεσμική οργανωτική ενότητα και
την αλληλεγγύη του συνδικαλιστικού
κινήματος του χώρου μας, αλλά
και γενικότερα.
Η επιλογή
του προεδρείου να μη συμμετέχει ο
ΣΣΕΜ στο 36ο Συνέδριο της ΟΣΤΟΕ, εξαιτίας
της άρνησής του να καταβάλει τις συνδρομές
του Συλλόγου προς την Ομοσπονδία,
αποτελεί παραβίαση
καταστατικών υποχρεώσεων
και δικαιωμάτων, αλλά και
της συνδικαλιστικής
νομιμότητας.
Το να μιλά λοιπόν
το προεδρείο για “το “εφεύρημα”
της μη καταβολής της συνδρομής”,
αποτελεί σαφή ένδειξη αυταρχικής
νοοτροπίας και πρακτικής, που απαξιώνει
και παραβιάζει τις ισχύουσες καταστατικές
ρυθμίσεις και χρησιμοποιεί
αδίστακτα ως “εργαλεία”
της, τη διαστρέβλωση, την
παραπληροφόρηση και τη συκοφάντηση
της διαφορετικής άποψης, ενέργειες
που δεν έχουν καμία απολύτως
σχέση με τους κανόνες της
νομιμότητας, της συνδικαλιστικής
δεοντολογίας και ηθικής, τις οποίες
κατά τα άλλα, με περισσή ευκολία, υποκρισία
και θράσος επικαλείται!
Τι παραπάνω
προσφέρουν λοιπόν οι δικαιολογίες που
επικαλείται το προεδρείο, πέρα από ψευδή
άλλοθι και φτηνές εντυπώσεις, στην
προσπάθειά του να αιτιολογήσει λαϊκίστικες
φαντασιώσεις και ιδεοληψίες και να
μεταθέσει τις ευθύνες του στους άλλους;
Μοναδική επιτυχία
της πρακτικής που ακολουθεί, είναι
τελικά ο αποπροσανατολισμός των
συναδέλφων και η ενίσχυση της μισαλλοδοξίας
και του φανατισμού.
Η αντίθεση
στην αντιδεοντολογική και
αντιδημοκρατική αντίληψη, νοοτροπία
και πρακτική του προεδρείου, δε
συνεπάγεται, σε καμία περίπτωση,
ούτε αποτελεί άλλωστε,
συνδικαλιστική ταύτιση με τις
απόψεις, τις αποφάσεις, τις θέσεις και
τις πρακτικές της Διοίκησης της ΟΣΤΟΕ.
Η οποία, ακόμη και σήμερα, συνεχίζει να
αναπαράγει, τηρουμένων των αναλογιών,
το καταδικασμένο στη συνείδηση των
συναδέλφων μοντέλο του εξαρτημένου,
πελατειακού και γραφειοκρατικού
συνδικαλισμού, προσκολλημένη στις
αποτυχημένες συνταγές του “ένδοξου”
παρελθόντος.
Πολλά μας χωρίζουν
από τη διοίκηση της ΟΣΤΟΕ. Η
διαφορετική προσέγγιση όμως,
δε μπορεί να αποτελεί άλλοθι
και δικαιολογία για την υπονόμευση της
ενότητας της Ομοσπονδίας. Όπως ακριβώς
και η διαφωνία με το σημερινό
προεδρείο του Δ.Σ. του ΣΣΕΜ, δε μπορεί
εξίσου να αποτελεί άλλοθι
και δικαιολογία για την υπονόμευση του
Συλλόγου.
Πριν όμως κατηγορήσει
τη διοίκηση της Ομοσπονδίας, το προεδρείο
οφείλει να δει τον εαυτό του στον
καθρέφτη. Γιατί δε μπορεί να καυχηθεί
πειστικά, ότι παρήγαγε θετικότερο έργο
από την ΟΣΤΟΕ. Ούτε μπορεί να ισχυριστεί
σοβαρά, ότι αποτελούν λύση η απομόνωση,
η περιχαράκωση και η επαγγελία μιας
ιδεοληπτικής εικονικής πραγματικότητας,
προς όφελος δήθεν μιας μικρής σέκτας
συνταξιούχων.
Μοναδική
αξιόπιστη λύση είναι η ενίσχυση της
ενότητας του κινήματος των συνταξιούχων
και η αποτελεσματική διεκδίκηση των
κοινών προβλημάτων, αφού η περίοδος
των πελατειακών και αποσπασματικών
διεκδικήσεων και παροχών πέρασε
ανεπιστρεπτί. Όπως επίσης και η περίοδος
των σωτήρων και των κουτσαβάκηδων, ρόλων
που αρέσκονται ακόμη να υποδύονται
κάποιοι στο προεδρείο.
Στο συνδικαλισμό
και στις συλλογικές οργανώσεις, δε
λειτουργείς με μοναδική επιδίωξη την,
με κάθε κόστος, επιβολή της άποψής σου,
γιατί θα έλθει αργά ή γρήγορα, η στιγμή
να λογοδοτήσεις γιαυτό.
Το σημερινό
προεδρείο όμως, επιδιώκει
μονίμως να επιβάλει την
άποψή του με αυταρχικό
τρόπο, αντιμετωπίζοντας τη
διαφορετική άποψη
με απαράδεκτες μεθοδεύσεις, που
“καταφέρνουν” να μετατρέψουν
τις θεμιτές
συνδικαλιστικές αντιπαραθέσεις
σε δικαστικές αντεγκλήσεις.
Στο συνδικαλισμό
οφείλεις αντίθετα, στα πλαίσια
του ισχύοντος κάθε φορά συσχετισμού,
να λαμβάνεις υπόψη σου
τα περιθώρια συγκλίσεων και επιμέρους
συμφωνιών. Να εργάζεσαι για τη
διασφάλιση της συνέχειας και της
προοπτικής, για την ενίσχυση της ενότητας
και για την ανάδειξη των κοινών
προβλημάτων. Να συμβάλλεις θετικά
στην αποτελεσματική διεκδίκηση της
επίλυσής τους και στην προώθηση θετικών
ουσιαστικών αλλαγών.
Η σημερινή αδυναμία
ή/και αδιαφορία σου να αλλάξεις αυτό
που κατήγγειλες χθες, δε μπορεί να
αποτελεί άλλοθι για την εν γένει
συκοφάντηση και υπονόμευση του
συνδικαλιστικού κινήματος.
Η διαχείριση
των αντιθέσεων, των διαφορών και των
διαφωνιών, οφείλουν να ακολουθούν
συγκεκριμένους κανόνες στη λειτουργία
και τις διαδικασίες των συλλογικών
οργανώσεων, ώστε να συμβάλλουν στην
ενίσχυση της ενότητας και του
συνδικαλιστικού ήθους και όχι ασφαλώς
στην καλλιέργεια της μισαλλοδοξίας
και την ενίσχυση του φανατισμού.
Αρνούμαι
να επιλέξω ανάμεσα στον εξαρτημένο,
πελατειακό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό
των χρεοκοπημένων κομματικών παρατάξεων
αφενός και στο λαϊκισμό, που
συμβάλει στον αποπροσανατολισμό,
την απομόνωση, την
περιχαράκωση, τη διαστρέβλωση και
ενισχύει τη συκοφαντία, τη μισαλλοδοξία
και το φανατισμό.
Αρνούμαι
να συμβάλλω
στην υπονόμευση της ενότητας
και
της θεσμικής
οργάνωσης και λειτουργίας του
συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποδέχομαι
το
ισχύον θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης και
λειτουργίας του κινήματος των συνταξιούχων,
όπως
αποτυπώνεται
στα καταστατικά των συλλογικών οργανώσεων,
ως
έκφραση των υφιστάμενων συσχετισμών.
Στο
βαθμό που με
βρίσκει αντίθετο, επιδιώκω
να το
αλλάξω
στα πλαίσια των δυνατοτήτων που παρέχουν
η τυπική αστική δημοκρατική λειτουργία
και
τα καταστατικά των συλλογικών
οργανώσεων.
Γιαυτό ακριβώς με
βρίσκει
αντίθετο η αντιδεοντολογική και
αντιθεσμική πρακτική του προεδρείου,
αποτέλεσμα
της
ολοφάνερης
έλλειψης
ουσιαστικών δεσμών του
με
το οργανωμένο εργατικό και συνδικαλιστικό
κίνημα και της
δυσανεξίας
στη
διαφορετική άποψη και στις
συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες.
Οφείλω να
σημειώσω τέλος, ότι ασφαλώς και δε θεωρώ
το σημερινό προεδρείο αποκλειστικά
υπεύθυνο για τη συνεχή χειροτέρευση
των συνδικαλιστικών εξελίξεων στο χώρο
μας. ΔΑΚ και ΔΗΣΥΕ, όλο το προηγούμενο
διάστημα, με τις αφελείς, ανεύθυνες και
λανθασμένες επιλογές τους, υιοθετώντας
άκριτα τις αμφιλεγόμενες προτάσεις της
ΚΙΣΥΕΤ, καλλιέργησαν, στήριξαν και
ενίσχυσαν τον αυταρχισμό της τελευταίας,
η οποία δε δίστασε, με την πρώτη ευκαιρία,
να στραφεί εναντίον τους με αθέμιτες
μεθοδεύσεις. ΔΑΚ και ΔΗΣΥΕ, δεν
απαλλάσσονται από την ευθύνη διάδοσης
της ανέφικτης λαϊκίστικης επαγγελίας
της ΚΙΣΥΕΤ, για την ολική επαναφορά του
χαμένου παραδείσου, ελπίζοντας να
τσιμπολογήσουν και οι ίδιες από τα
αποφάγια της μεγάλης (αυτ)απάτης.
Ίσως πλησιάζει λοιπόν η ώρα, που θα
κληθούν να αιτιολογήσουν από κοινού,
την ανέφικτη υλοποίηση της επαγγελίας
μιας αδύνατης φαντασίωσης. Την οποία
άρχισαν να υπονομεύουν ήδη, οι ίδιοι οι
εμπνευστές της. Αυτό όμως, αποτελεί θέμα
ενός επόμενου ενδεχομένως αφιερώματος.